Stare ale jare: kombajn zbożowy Bizon
1
0
Kombajn zbożowy Bizon to prawdziwy klasyk polskiej techniki rolniczej. Jego sylwetka jest bez problemu rozpoznawana nawet z dużej odległości przez wszystkich rolników. Niewielki koszt zakupu i prosta obsługa powodują, że tysiące tych maszyn pracuje nadal w wielu polskich gospodarstwach.
Kombajn zbożowy Bizon to prawdziwy klasyk polskiej techniki rolniczej. Jego sylwetka jest bez problemu rozpoznawana nawet z dużej odległości przez wszystkich rolników. Niewielki koszt zakupu i prosta obsługa powodują, że tysiące tych maszyn pracuje nadal w wielu polskich gospodarstwach.
Bizony to polskie kombajny rolnicze produkowane przez Fabrykę Maszyn Żniwnych w Płocku, która funkcjonowała pod różnymi (zmieniającymi się w miedzyczasie) nazwami.
Valmet 6100 – nieco zapomniany, ale wciąż robiący wrażenie 33-latek
Kombajn Bizon Z056 służył do zbioru z pnia czterech podstawowych zbóż, jedno lub dwuetapowego (heder z podbieraczem) zbioru rzepaku, oraz przy zastosowaniu odpowiednich adapterów także innych kultur nasiennych, takich jak: kukurydzy, słonecznika, traw i koniczyny.
Fortschritt – jakie są najbardziej znane maszyny tej marki?
Napędzany sześciocylindrowym silnikiem Leylanda (SW 400/R3) o pojemności 6,6 l. osiągającym moc znamionową 100 KM (74 kW). Znamionowa prędkość obrotowa silnika - 2200 obr/min.
Napęd na koła jezdne przenoszony najczęściej z czterobiegowej skrzyni (1 bieg wsteczny + 3 biegi do przodu) na koła jezdne poprzez przekładnię hydrauliczną, która pozwalała na płynną regulację prędkości kombajnu (tzw. przyspieszacz/zwalniacz) przy stałych obrotach silnika, zapewniających prawidłową pracę wszystkich podzespołów maszyny.
Heder (zespół żniwny) kombajnu, prostej konstrukcji unoszony za pomocą siłowników hydraulicznych, bez automatycznej kontroli położenia wysokości, bez przechylania bocznego i bez wyrównania pochylenia wzdłużnego / poprzecznego. Jego najczęściej produkowana szerokość robocza wynosiła 420 cm.
Wyposażony był w nagarniacz o średnicy 1 metra, którego prędkość obrotowa była regulowana za pomocą układu hyrdaulicznego i wynosiła od 16 do 45 obr/min. Ścinanie roślin odbywało się poprzez listwę nożową umiejscowioną w palcach, tzw. bagnetach, napędzaną poprzez tzw. szarpacz (targaniec).
Zimowa wpadka kombajnu w Koninie
Heder umożliwiał cięcie roślin na wysokości od 6 do 80 cm. Zespół żniwny miał także hydrauliczny rewers (odwracanie kierunku pracy hedera). Obciążenie jego opierało się na akumulatorach hudrauliczno-gazowych. W celach transportowych heder był odpinany od kombajnu i przewożony po drogach publicznych na dwukołowym wózku transportowym doczepianym do kombajnu.
Ścięta masa roślin przechodziła do przenośnika pochyłego (potocznie: gardzieli), który podawał ją do zespołu młócącego, poprzedzonego chwytaczem kamieni. Średnica bębna młócącego młocarni wynosiła 60 cm, a jego szerokość 125 cm.
Wjechał osobówką w tył kombajnu
Prędkość obrotową można było regulować przekładnią bezstopniową sterowaną mechanicznie w zakresie od 520 do 1100 obr/min. Klepisko młocarni było listwowe jednosekcyjne i opasało bęben młócący w 110°. Szczelina pomiędzy bębnem a klepiskiem była regulowana mechanicznie w zakresach:
– na wlocie 3-16 mm
– na wylocie 16-39 mm
Wymłóconą masę za zespołem młócącym odrzutnik, z prędkością 840 obr/min, kierował na 5 wytrząsaczy klawiszowych o długości 3,6 m każy, co dawało łącznie 4,6 m2 powierzchni wytrząsającej wspomaganej przez 200 obr/min wału napędu wytrząsaczy. Słoma z wytrząsaczy wyrzucana była za kombajnem. Opcjonarnie można było zamontować (w serii Z056/5 był w standardzie) rozdrabniacz słomy.
Zadbaj o opryskiwacz przed zimą
Ziarno, plewy z innymi drobnymi resztkami spadały na sita nastawne typu żaluzjowego, których powierzchnia łączna wynosiła 29,4 m2. Dodatkowo na sita, celem odsiania ziarna od plew kierowany był strumień powietrza z wentylatora, którego sposób regulacji siły i kierunku strumienia powietrza był regulowany przez zmianę prędkości obrotowej wentylatora i zmianę ustawień kierownic.
Plewy i inne zanieczyszczenia wyrzucane były za maszynę, podobnie jak wymłócona słoma, i układane na pokos, z którego można było je zebrać różnego rodzaju prasami lub przyczepami samozbierającymi.
Deutz-Fahr AGROTRON 6165 – solidna technika i design od Giugaro
Oczyszczone ziarno przy pomocy przenośnika transportowane było do zbiornika znajdującego się w górnej części kombajnu (pomiędzy operatorem a zespołem napędowym maszyny) o pojemności od 2,5 do 3 metrów sześciennych, a maksymalny czas jego rozładunku poprzez przenośnik ślimakowy wynosił do 2 minut (120 s).
Bizony opcjonarnie mogły być wyposażone w daszki chroniące przed słońcem lub kabiny (niestety nie klimatyzowane) chroniące operatora przed słońcem i kurzem.
Po roku 2001 po przejęciu producenta Bizonów przez firmę New Holland, ze względu na przestarzałą konstrukcję produkcja ich została zaprzestana. W roku 2006 firma Case New Holland powróciła do nazwy Bizon dla kombajnu TC54. Po wprowadzeniu nowej linii kombajnów zbożowych serii TC5000, nazwę Bizon otrzymał najmniejszy z rodziny czyli New Holland TC5040 Bizon.
Niemniej jednak pomimo przestarzałej technologii w Bizonach, wypieranej przez nowoczesne kombajny wyposażone w wiele przydatnych udogodnień i funkcji sterowanych elektronicznie, z uwagi na może nie mniejszą ale na pewno mniej kosztowną naprawę awarii i drobnych usterek, jakie pojawiają się podczas ich eksploatacji, wiele z nich co roku wyjeżdża na polskie pola.
Ursus C-385 (1969-1981) – pierwszy ciężki model polskiego producenta
(rtr) jp
Ursus C-355 bohaterem wyprawy z 1972 roku
0
Zaloguj się lub załóż konto, Twoja nazwa zostanie automatycznie przypisana do komentarza.